نجواي اربعين با پيام رسان كربلاي حسيني

اربعين آمد و اشكم ز بصر مي‌آيد

گويي‌يا زينب محزون ز سفر مي‌آيد

باز در كرب و بلا شيون و شيني برپاست

كــز اســيران ره شــام خبر مي‌آيد

در آن غروب غم‌بار كه "آفتاب عزت" از ميان هياهوي ذلت بر سرِ نيزه‌اي خونين طلوع آغاز كرد، سلاله‌اي از تبار روشنايي‌ها و پاكي‌ها، بانويي از جنس باران، به سپيدي ياس و به درخشندگي الماس، حماسه‌اي نوين را رقم زد و بر دلداران حسيني كه زير سايه‌هاي غم و تيغ‌هاي بي عدالتي خم شده بودند بذر شكيب پاشيد و درخت صبر روياند تا كاروان نينوا، به همان استواري كه كعبه را تا كربلا آمده بود، تا شام را نيز طي طريق كند و كربلا را وسعتي به اندازه تمام جهان و عاشورا را عظمتي به قدر همه تاريخ ببخشد.

او كسي نبود جز زينب، دختر علي و فاطمه كه سلام خدا بر همه‌شان باد!

دُرِّ گرانبهاي علي كه حامل فصاحت و بلاغت بود، جامه رشادت و ايثار پوشيد و در ميدان جهاد تا قلب يزيد تاخت؛ ذوالفقار بيانش اهريمن را زبون كرد و عرفانش آنجا كه دشمنان خواستند سرو قامتش را خم كنند، "ما رأيت الا جميلا" را خلقت نمود.

او ‌اُمُّ المَصائب است، اما در همان حال در ظهري كه امام و برادرش حسين(ع) به خون مي‌نشيند رو به آسمان مي‌كند و با خدايش چنين راز مي‌گويد:

"اللهم تقبل منا هذا القربان."

پيام رسان عاشورا از صبح ازل تا شام ابد پرده از چهره كريه ظالمان برمي‌دارد و حقانيت حسين و راه ابدي حسين را بر تارك تاريخ تكرار مي‌كند تا همه بدانند كربلا در كربلا جا مانده بود، اگر زينب نبود.

او شاگرد مكتب زهرا(س) بود و استاد زنان عالم و حتّي مردان عالم. هم از اين روست كه نجوا بايد كرد با آن فخر اسلام، فاضله كامله، صديقه الصغري، ناموس الكبري و شير زن كربلا.

بي‌بي‌جان، زينب!

چگونه است كه تو كوه صبر باشي و ما نگاهمان بي صبري باشد؛ تو درياي ايثار باشي و ما در امواجت شناور نباشيم؛ تو بزم شهادت مهيا كني و ما ميهمانت نگرديم؛ تو خورشيد هدايت باشي و ما نور از تو نگيريم؟

تا نسل‌ها بر روي زمين حيات دارند و تا ماه به دور زمين و زمين به دور خورشيد مي‌گردد، اين مردان و زنان شيفته شيعي شهادت‌جويند كه دور تو مي‌گردند و طواف حيا مي‌كنند و بلاگردان راه پرشكوهت مي‌شوند.

سوگند به ايمان محمّدي‌ات، به شكوه علوي‌ات، به حياي فاطمي‌ات، به عظمت حسني‌ات، به مظلوميت حسيني‌ات و به صبوري زينبي‌ات، شيعيان ابوتراب را كه اكنون راه سرخ جهاد و شهادت برادر عزيزت حسين(ع) را در برابر يزيدان بوزينه‌باز مست و هرزه در سطح جهان مي‌نوردند، چونان كربلايي‌يان همراه شو كه قافله‌اي به بزرگي شيعه، چشم اميد به عمّه سادات دارند.