باران محبت

ابر يك ريز مي‌بارد و زمين را سيراب مي‌كند. برايش مهم نيست روي سر چه كسي يا چه چيزي ببارد. آدم و جانور و حيوان و درخت و گل و... فرقي برايش ندارند. بي چشم داشت مي‌بارد و مي‌رود.

بعداً آفتاب كه مي‌آيد، ذره ذره محبت باريده ابر را جمع مي‌كند. از درياچه پهن شده روي دشت گرفته تا يك قطره شبنم روي برگ گل يا پشت سوسك صحرايي. همه بخار مي‌شوند و به آسمان پيش ابر برمي‌گردند تا ابر دوباره توان بارش داشته باشد. به همه نمي‌شود محبت ويژه داشت، اما مي‌شود كه به همه مهر ورزيد. مي‌توان همدردشان بود و از محبت عام خود برخوردارشان كرد. براي جمع‌تر ايستادن در اتوبوس لازم نيست كسي كه سوار شده هم عقيده تو باشد يا مثل تو لباس پوشيده باشد. لازم نيست زير و بم زندگي همكارت را كامل بداني تا كمكش كني. همين كه همكارت است كافي است. محبت ورزيدن را بايد از ابر ياد گرفت. بباري و برايت مهم نباشد بر سر چه كسي. اصلا چه لزومي به اين كار؟ چه زيبايي اي دارد اين كه بداني همسايه و همكار و عابر توي پياده رو و مسافري كه همراهت سوار تاكسي شده چه كسي است و چه تفكري دارد و از نظر تو خوب است يا بد، تا بعد به رويش لبخند بزني يا باهاش همدردي داشته باشي و در حقش لطف كني؟

بي دريغ بر همه ببار؛ بر هر آدمي با هر تفكر و شيوه زندگي. بعدا خورشيدي ظاهر خواهد شد كه انرژي مثبت تمام محبت‌هايت را - كه بين همه پخش شده - برانگيزد و به خودت برمي‌گرداند.

سه شنبه 3 آبان 1390 - 9:52:19 AM